مدال نوکریت یا حسن جان

برای من دلیل اعتبار است

 اگر خوانی مرا کلب سرایت

خدا داند که بر من افتخار است

حتما دلیلی دارد این دوری و هجران

چون ما گذشتیم از شما ،بسیار آسان

گر روی عهد خود همه بودیم محکم

حتما میامد ، حاجت چشم انتظاران

زبان لکنت گرفته در مقامت /شباب اهل جنت،روح ایمان

بُود مقصود من مدح و ثنایت /مدد کن ای شهنشاه کریمان

کریمی و گدا بسیار داری /گدایی درت اوج کمال است

مرا هم از کرم سیراب گردان /دلم شیدای لبخند وصال است

مرا با سوز عشقت پروراندی /ز لطف تو یقین اینجا رسیدم

مرا دوری ز نامت مرگ باشد /احد هستی و مانندت ندیدم

دل من را به یک نیمه نگاهت /گرفتار جمال و روی خود کن

ندیدم خیری از دوری رویت ‌/مرا هم پاسبان کوی خود کن

تویی معبود و دین و قبله گاهم /حرم داری میان قلب شیدا

زمین صحنت،فلک هم گنبد تو /مرا بنویس، از زُوّار زهرا

صفات بی شماری در مقامت /ولی از فاطمه دل میبری تو

تو زهرایی ترین فرد جهانی /عزیز قلب و جان مادری تو

یقین مدح شما کار کسی نیست /به جز زهرا و حیدر، ذات منان

مرا هم جان عبدالله و قاسم /اسیر و (عبد) درگاهت بگردان

باز اين غروب جمعه آمد ،يارِ مانيست /مولای عالم دلبر و دلدار مانيست

آقا کسی قلباً هوايت را ندارد /حتی نميگود کسی غم خوار مانيست

مولا قسم بر پهلوی بشکسته بازآ /يادت ميان اين دل و افکار مانيست

ما حزب باديم و طرفدارنِ غيريم /حضرت يقين راضی به اين کردار ما نيست

اصلا دگر عادی شده دوری ز رويت /آقا دگر اين انتظارت کار مانيست

چون منتظر، مجنون ديدار نگار است /ما يادمان رفته چرا سردار مانيست

ما مدعی هستيم و از اخلاص دوريم /ای وای بر ما شيعيان، دلدار مانيست

روزی جهان نیست فقط بر زَر و ثروت

روزی حقیقی است یقین عشق تو قاسم

عسل بارد ز شهدِ نامِ قاسم /عجب نام قشنگ و دلربایی

غلام درگهش عبد خداوند /کند بر قلب عُشاقش خدایی

دلیلِ مستیِ ما روی قاسم /جمالی که دلیل لُکنتم شد

اگر گفتم سگ درگاه اویم /خدا داند دلیل عزتم شد

مرا ماه رخ زیبای قاسم /به راه عشق و ایمان آشنا کرد

دلیلش سجده بر ماهِ رخش بود /اگر این قلب و دل یاد خدا کرد

دل من از ازل مجنون قاسم /خوشم زین عشق فرزند کرامت

تمام آرزویم من همین است /که باشم تا ابد (عبد) و غلامت

قاسمُ الارزاقی و من هم گرفتار توام /از همان روز ازل مدهوش ديدار توام

پسر مه رویِ ارباب حسن،يا قاسم /تا نفس هست يقين عبد بدهکار توام

نگهم خورد به يک رُخ ،که تمثال شماست /من ز آن روز دگر، عاشق بيمار توام

تو کريم ابن کريمی و شاهنشاهه دلم /تا نفس هست کريما من هوادار توام

اين هم از لطف خودت بر منِ سائل بوده /که به اين مفتخرم من سگ دربار توام

سرخوشم گشته پناهم کنج ميخانه ی تو /جلوه و مظهر حق عاشق ديدار توام

سيزده ساله ای و ساقی لشکر به تو گفت /تو بزن ضربه که من عاشق پيکار توام

تو نگه به ما نکردی و فقط بخشيدی /ساجد اين کَرم و بخشش بسيار توام

برود هر که دلش خواست پی حور و بهشت /من که مجنون همين چرخش پرگار توام

که مدبر تويی و قاسم الارزاق تويی /و تو معبود دلی،قبله ی عشاق تويی

اگر دارد سلیمان ملک و دربان

یقیناً رفته در کوی کریمان

به حال سجده ذکری گفته بر لب

غلامم بر سرایت یا حسن جان

پای اين حرف که ما، در پیِ عصمت باشيم /همچو زهرای بتول ،جان خودش کرد نثار

نکند رها کنيم،امامِ خود مهدی را /که شود ظلمتِ آن روز سقيفه تکرار

هر چه عشق است خدا در رُخِ او ريخته است

قاسم ابن الحسن است،دلبرِ ارباب حسين

نامت که به لب باشد /حال دلِ من خوب است

بی ياد تو ای آقا /هر دم دلم آشوب است

از بس که کريمی تو /من هم به تو مينازم

ردّم مکن اي آقا /من عاشق پروازم

پرواز حقيقي هست /ذکر و دم يا مهدي

عشق است همين جمله /دور از همه با مهدي

حال دلم اين ايام /آشفته و محزون است

حرفش همه جا پيچيد /مهدي چه دلش خون است

دل خون شدنت آقا /بي رحمي ما باشد

تا کي پي اغياريم /ارباب جدا باشد

ما حضرت مهدي را /از صحنه به در کرديم

ما ناخلفيم آقا /ظلمي به پدر کرديم

برگردو بيا آقا /اوضاع بدي داريم

تا روز ظهور تو /حبس ابدي داريم

دور از تو شدن يعني /رسوايي و ويراني

من را بخر اي آقا /هر چند به ارزاني

من سرخوشم از اينکه /نام تو به لب دارم

برگرد اباصالح /اي گرمي بازارم

سلايق بر حقايق جانشين است

دليل غربت مولا همين است

حقيقت نام مهدی هست و عشقش

غلامِ درگهِ او برترين است

بيا تا زير پايت گُل فشانيم

به پيشت راز اين دل را بخوانيم

تو هستی با خبر از راز اين دل

مدد کن تا غلام تو بمانيم

يک حرم دارد حسين ابن علی فوق جنان

پر کشد سمت حرم دلهای جمع عاشقان

برترين لذت خدا داند همين يک جمله است

يک شب جمعه حرم، با مهدي صاحب زمان

يار بر روی لبم جام عسل ميريزد /از صدای قدمش شعر و غزل ميريزد

نام او عقده گشای دل ديوانه ی ماست /خود جبريل اسير دَم مستانه ی ماست

علت مستیِ ما نام رقيه خاتون /دختر حضرت ارباب الفبای جنون

هر چه دارم ز کرامات همين شه بانوست /پای نامش بدهم جانِ خودم اين نيکوست

برود منکر او چشم خودش باز کند /که چو مريم به کنيزي درش ناز کند

يک نخ چادر او حبل متين است و صراط /راه بي راهه مرو،نام رقيه است حيات

سائل درگه او منتخب عباس است /و يقين حضرت سردار به او حساس است

تخت فرماندهيش دوش علمدار حرم /خاک پایِ  قدم نوکر او تاج سرم

تا ابد سائل درگاه و درش مي مانم /شادی قلب حسين ز دخترش مي خوانم

بگذار آدميان سرخوش دنيا باشند /يا که در دام رخِ حوریِ عقبا باشند

من به سگ بودن درگاه شما مفتخرم /جنت و دلخوشيم گوشه ی ايوانِ حرم

حرمت روزی ما کن ،به دلم عشقِ ظهور /عمه ی حضرت مهدی، باعث خير و سرور

ای تمام آرزوهايم بيا و درد را درمان نما

کين دلم ديگر ندارد، تابِ اين رنج و بلا

خوب ميدانم،که من هستم، دليلِ غيبتت

تو کرم کن خاطرِ لبخند مادر جان بيا

برهان نميخواهد دگر ايمان رقيه است /کوری چشمِ منکرش قرآن رقيه است

بايد دهان هرزه گو را ما ببنديم /بر کلّ اين عالم فقط سلطان رقيه است

جانم فدای نوکران درگه او /بر قلب هر شيعه يقين جانان رقيه است

صد مريم و صد آسيه بر گِرد کويش /استاد درس موسیِ عمران رقيه است

او عاشقی چون حضرت عبّاس دارد /قطعا دليل کوری عُدوان رقيه است

باب الحوائج باشد و او قدرت الله /وجهی ز نور حضرت رحمان رقيه است

او عمه جان حضرت صاحب زمان است /پس قبله گاه و دختر سلطان رقيه است