گويم برسد به گوش هر دشمن پست

اين عزاداري من باشد و اين است که هست

من تابع بنت حيدر شده ام،سر شکنم

چون تابع زينب بُود،الله پرست

تو را به شال عزايت،به چشم خون بارت

بيا که در شب اول تو روضه خوان باشي

برايِ آمدنِ حضرتش، بدان نوکر

ز قيد و بند عوالم رها،تو بي کران باشي

وگر نشد که بيايد، به پيش ما مهدي

هميشه و همه جا،ياد صاحبَ الزَّمان باشي

ميان روضه هاي حسين بهترين وقت است

به لب دعاي ظهور و تو نوحه خوان باشي

با ذکر فاطمه همه عالم اسير ماست

شکر خدا که حضرت حيدر امير ماست

ذکر مدام ما شده يا فاطمه مدد

اذن وصول آن به دو دستان مرتضاست

باب ورود ماه محرم يا فاطمه است

او باني محرّم و اين بزم روضه هاست

گر نام و يادي از پسر تشنه اش کني

جبران کند که مادر سلطان کربلاست

با احترام و عشق در روضه ها بيا

مادري دست به پهلو در کنار خيمه هاست

بعد ناله،بعد گريه کن دعا بهر ظهور

چون که مهدي منتقم بر خون کل اولياست

هر که را خواست خدا عزت و شوکت بدهد

بر درِ خانه ي تو عبد و زمين گيرش کرد

آنکه بودش به برِ حق، عزت و مرتبتي

زيرِ اين بيرقِ مشکيِ حسين، پيرش کرد

آنکه را خواست خدا نعمتِ افضل بدهد

از سر سفره ي عشقِ تو حسين سيرش کرد

هر که در عالم امکان شده مجنون حسين

اول از نام اباالفضل، نمک گيرش کرد

برترين منسب دنيايي ما نوکريت بود حسين

هر که آمد به درت بود گدا،نوکريت ميرش کرد

از دور چه سخت است که زائر باشي

هي بگويي به لبت کاش مجاور باشي

آخر از دور تماشا کردن يک صحنه اي

بايد از تل به يک گودي تو ناظر باشي

يک برادر همچو ماه اندر ميان تير و سنگ

قاتلش همراه خنجر،و تو حاضر باشي

ديدن يک چيز باشد همچو جان کندن خدا

سر جدا کردن ز عشقت،تو مقابل باشي

از براي حمل اين اندوه و غم

پس تو بايد حضرت ام المصائب باشي

اين شور تو بوده که به ما شعور داده

بر قلب تمام سينه زنها هوس ظهور داده

عده اي از روي طعنه ببرند نام ز اينها

قطعا که ز شيطان شود اين قصور زاده

والله اگر شور قشنگ تو نباشد

هيهات که در دل بشود شعور زاده

اين چه سريست به جز شور تو ارباب

اربعين سمت حرم پاي پياده

هر کس که بُود در دل آن شور محرم

يعني که حسين بر دل او شعور داده

دلم هواي ضريح تو را به سر دارد

که جز شما ز دله  نوکرش خبر دارد

دعاي من شده امر ظهور و کرببلا

دعا کبوتر عشق است بال و پر دارد

مرا اسير خود و مجلس خودت کردي

فقط به نام شما زندگي ثمر دارد

ز آندمي که شدم من سيه به تن ز غمت

خوشم که حضرت زهرا به من نظر دارد

خوشا به حال دلي که شده مطيع شما

که دوري از رخ دلجويتان خطر دار دارد

فداي اين همه ايثار فداي عباست

کجاي اين دو جهان مثل اين قمر دارد

کسي که در پي کسب رضاي تو باشد

کجا ز عالم و هستي دگر خبر دارد

به دوري از حرمت صابرم امام غريب

که آخر اين شب هجران غم سحر دارد

يک بي سر و پا شده چو من نوکرتان.

هيهات کسي بفهمد که چه قدر آقايي

. به به که چه بزم با صفايي داري

. علم و سنج و کتيبه، عطر ناب چايي.

عشق وآمال نبيان اولوالعزم فقط اين بوده .

که بيابند درون خيمه ات يک جايي

بُگذار که مردم پي هر کس بروند

من شدم کلب درت، تو پسر زهرايي

, تا آخر عمر از کرمت دم بزنم کم گفتم

که تو شاهنشه عالم ،پسر مولايي

ماند ه ام باز چرا كرببلايي نشدم / يا كه در شوق حرم باز هوايي نشدم

هر چه باشد به خدا محبتت را دارم / نكند نوكر خوب و سربراهي نشدم

دختر شاه نديدم كه به مخروبه نشيند / تا ياد بابا ميكند دشمن ببيند

من در تمام عمر خود درك نكردم / دختر كه بي بابا شود ظلمي ببيند

آندم كه دلم هواي دلبر دارد / شوق علم و كتيبه در سر دارد

با اينكه عزيزند تمام اين آل الله / سوز دل من نواي اصغر دارد

دلم دارد هواي روضه ها را

سرم دارد هواي كربلارا

ز بس من نوكريت دوست دارم

ببيني بر لبم شكر خدا را