کل هستي را نگاهي کرده ام در اين زمان

شرق و غرب و هر کجاي اين جهان

حال و احوال همه اندر و غم و اندوه بود

العجل يا ابن الحسن،يا حضرت صاحب زمان

عشق يعني دوريِ عاشق زِ هر چه غير يار

خوش به حال عاشقي که جان دهد در پايِ يار

يار ما باشد عزيز فاطمه،مولايِ عشق

حيف باشد حيف،گر دوري گزيني زين نگار

اول هفته اگر اين دلِ ما پيش تو بود

آخر هفته دگر داغ ِظهورِ تو نبود

کاش ما فهميده بوديم که عشقه دو جهان

خم ابرو و گلِ رويِ تو و خويِ تو بود

حرف دل باشد نميدانم چرا آمد به لب

کاش بر لبهاي ما حرفي به غير از تو نبود

هر که ره گم کرده باشد جمعه بر او يک نشان

ور نه هر روز بُود روزِ امام مهربان

گر بفهمي لحظه اي معناي تلخ غيبتش

از لبانت کي بيفتد،ذکر يا صاحب زمان

تو بيايي کل هستي چون گلستان ميشود

شور بر پا عشق برپا،چون بهاران ميشود

يک نظر گر افکني بر عالم امکان شما

پاک و زيبا ميشود دلها چو باران ميشود

از ميان ما رود هر زشتي کفر و نفاق

حضرت مهدي بيايد کفر ويران ميشود

اي که بيزاري,ز هر ظلم و عداوت اين بدان

با حضورش قلبها مملو ز ايمان ميشود

اي معدن هر حسن و قشنگي تو بيا

تا که دريابد جهان معني زيبايي را

از پسِ پرده برون آي،عزيز فاطمه

تا که معنايش کني واژه ي آقايي را

به خداوند که از رنج و بلا خسته شديم

 و بيا خاتمه ده واژه ي تنهايي را

و بدانيد که تک  راه نجات اين باشد

که بگوييم ،خدايا برسان مهدي را

اي بي خبران بيدار شويد ،مهدي غريب است

اين نامه ي معروفِ غريب الي حبيب است

ما گرفتار چرند وخوش ز پوچيم

غافليم مولايمان مهدي طريد است

ما در پي مسکن ،حارصِ پست و مقاميم

انگار نه انگار که مولامان شَريد است

هر فرد به قصدي لشکري کرده فراهم

اما فقط انگار، مهديِ زهرا وحيد است

در آخر اين قصه ي پر سوزو نفس گير

در مصرع آخر، جمله و مضمون عجيب است

آن امام بي کفن کز داغ او صد آه داريم

اي واي که فرزندش ميان ما حسيني ها غريب است

هر که ره گم کرده باشد جمعه بر او يک نشان

ور نه هر روز بُود روز امام مهربان

اين در و آن در نزن خيري ندارد اين و آن

تا نيايد مهدي زهرا همين باشد جهان

بس که ما بر غير مهدي رو زديم

ميلمان ديگر نباشد بر امام مهربان

او که هر دم از براي ما دعا ها ميکند

حيف ما غافل شديم از مهدي صاحب زمان

اي جوان و پير و کودک اين بدان

تا نيايد حضرت خيرالبشر،آقاي هر کون و مکان

در پي احوال و اخبار خوشي بيخود نرو

تا نيايد حجت حق، اين بُود احوالمان

پس بود طبق حديث راه نجات ما همين

توبه و بعدش دعاي العجل صاحب زمان

رئيس مذهب حق تشيع

بُود بر روي قبرش تلّي از خاک

امام باقر آن بحر معالي

بُود بر روي قبرش تلّي از خاک

بميرم زينت عبّاد عالم

بُود بر روي قبرش تلّي از خاک

امام مجتبي شاه کرامت

بُود بر وري قبرش تلّي از خاک

خدايا پس رسان مهدي زهرا

که قلب او ز اين غمهاست صد چاک

و خوشحالند خداوند و جميع اوليايش

زماني که بگيرد انتقام ،از آن دو نا پاک

گفتم بنويسم شرح حالي ز فراقت

از وصف جمال و آن درخشندگي صورت ماهت

اي غافر مطلق، حضرت مهدي زهرا

اين نوکر رو سيه شده محو نگاهت

من با دست خودم ساختم اين ديوار غيبت

اما تو هميشه رخ نمودي به من از روي لطافت

اين بنده ناتوان چه داند که بگويد

از جود و فضائل شما بحر کرامت

اين نوکرتان هيچ ندارد که بيارد به بر تو

جز محبت ونوکريِ آل رسالت

هرگز نتوان در پي هر خيره سري رفت

هر کس که بُود تابع مهدي شده از اهل ولايت

الحق نبإ عظيم عالم هستي

العجل حضرت مهدي علت خيرو کرامت

اي که تو دم ميزني از هر کس و ناکس بدان

عشق باشد به خلقت حضرت صاحب زمان

پس بدان گر غير مهدي از کسي تو دم زدي

طبق قرآن کريم ،محشور گردي با همان

بعد يک عمر که بر اين سگتان لطف نمودي آقا

اوج پستي است دعايي به لبم غير ظهورت باشد

صاحب الزمان عج

كيست مولا جز شما كه غم مارا بخورد / بعد از اين بار گناهان غم مارا بخورد

به خداوند كه من خسته شدم از حالم / كه منم دور ز مهدي ولي مولا، غم مارا بخورد

لبيك بر مهدي

اي كه آمالت بُود سيراب گشتن از كف مولا علي

جرعه هايش در زمان حال لبيك بر مهدي بُود

ما فقط دنبال نفس و ميل سركش رفته ايم

چون ندانستيم اوج بندگي لبيك بر مهدي بود

اي كه از طوفان درد و غم دلت پرخون شده

چار ه اش امر ظهور و گفتن لبيك بر مهدي بود

گر كه خواهي در امان باشي ز گرداب بلا

راه آن تنها فقط لبيك بر مهدي بُود

از لسان حضرتش منقول و ثابت گشته است

گفتن عجل لمولاناالفرج، لبيك بر مهدي بُود

با وجود اين كه در رفتار ما بد عهدي است / ميرسد هر خير بر من از امامم مهدي است

گر نمي آيد به سويم ناگواري و غمي / از دعاهاي سحرگاه امامم مهدي است

در جواني گفتن لبيك بر مهدي بجاست

ور نه هر پيري پشيمان از خطاست

اي گشتي بي تفاوت بر رضاي حضرتش

گر عمل بي عشق اوباشد جفاست

مولاي غريب

به شهادت نرسيده صاحب انبوهي از مقتل شدي

من به اندام نحيفت اشك ريزم، يا دو پلك زخمتان

من گنه كارم ولي نام تو را دارم به لب

يا انيس الذاكرين مولا به فريادم برس

من بريدم از همه تا تشنه وصلت شوم

يا امان الخائفين مولا به فريادم برس

از سر جهلم بُود اين گناه و دوري ام

انت خير الغافرين مولا به فريادم برس

عده اي بر انتظار و عشق ما طعنه زنند

يا يحب الصابرين مهدي به فريادم برس

من گرفتارم فقط اميد من آقا تويي

يا رجاء المذنبين مهدي به فريادم برس

نوکری درگهت با آبرویم کرده است

عشقتان اي حضرت مهدي نکويم کرده است

گرچه من گاه گاهي در عمل دور از توام :اما

گريه بر جدت حسين زير و رويم کرده است