دلم دارد هواي روضه ها را

سرم دارد هواي كربلارا

ز بس من نوكريت دوست دارم

ببيني بر لبم شكر خدا را

اباعبدالله

علت رحمت حق بر من عاصي اين است / كه بُود بر لب من نام اباعبدالله

رحمت خاصه اش شامل آن كس شده است / كه بُود دردل او ياد اباعبدالله

بردن نام حسين مثل عسل شيرين است / پس چه ذكري است به از ذكر اباعبدالله

رحمت واسعه ات بر من بيچاره رسيد / كه شدم كلب سر كوي اباعبدالله

در امور مجلست، جاي من بي سر و پا هم واشد / كه اگر هست قدومي بُود از لطف اباعبدالله

فكر جنت ز سرم محو شود آندم كه / ميكنم هروله با ذكر اباعبدالله

وقت سينه زدنم ميكنم اين خلعت را / به فداي تن عريان اباعبدالله

شير پاك مادر و لقمه پاك پدرم بود شدم / ريزه خوار كرم خان اباعبدالله

بعد ازآن مستي با نام شما فهميدم / كه اگر جام و ميي هست فقط نام اباعبدالله

بردن نام حسين از پي نوشيدن آب / هست افضل ز نماز شب فرزند اباعبدالله

هركه دارد به سرش كسب رضاي الله / كه رهي نيست به جز راه اباعبدالله

هر كه شد با ادب و صاحب غيرت به خدا / همه باشد كرم و لطف علمدار اباعبدالله

هر كه ديده حرمت بند دلش پاره شده / در دلش گفته چه آقاست اباعبدالله

نكند بر عمل خود تو تكبر بكني / كه فقط مهدي زهراست عزادار اباعبدالله

بر در آن شاه چون عباس حيدر شد غلام / كفر باشد همچو مايي بازگويد اين كلام

آنكه گفتش حضرت ارباب جانم به فدات / جز همان يك بار ،بنشسته نفرموده سلام

اي كه طعنه ميزني بر كلبي اين آستان / بشو از من در تمام عمر خود،اين يك كلام

كلب اين درگه شدن دارد بسي هم افتخار / من سگ كوي حسين ابن عليم والسلام

نوکری درگهت با آبرویم کرده است

عشقتان اي حضرت مهدي نکويم کرده است

گرچه من گاه گاهي در عمل دور از توام :اما

گريه بر جدت حسين زير و رويم کرده است